آیا سزاوار نیست که انسان هنگامی که لحظات آخر سالش فرا می‌رسد، این‌طور فکر کند؟ یک سال بر ما گذشت!
به عبارت دیگر بخشی از هستی ما رفت و هیچ‌گاه به ما برنخواهد گشت؛ مگر در روز قیامت؛ که این قطعه از هستی ما آن‌گاه به ما باز می‌گردد که نموداری از کردار گذشته‌مان در این سال را به ما نشان می‌دهد.
همان طور که علی (علیه‌السلام) فرمود خوب است انسان بنشیند و در این باب فکر کند. در سالی که گذشت و به اتمام رسید چه کردم؟
آیا به یاد خدا بودم؟ آیا او را ستایش کردم؟ آیا گرفتاری برادر مؤمنم را رفع کردم؟ آیا حاجتی از او برآورده کردم؟ آیا در غیابش مراقب بودم تا حیثیّتش را حفظ کنم؟ آیا در این سال به وظایف برادری و اسلامی خود نسبت به دوستانی که از دست دادم، عمل کردم؟ آیا حال بستگان آنها را جویا شدم؟ ولو اینکه به حسب ظاهر از آنها دلجویی کنم؟